Όταν ο προϊστάμενος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Ιωάννης Τσούρας υπέγραφε την οριστική μου παραίτηση από Καθηγητή – Θεολόγο στη Μέση Εκπαίδευση με συγκίνησε λέγοντάς μου τη φράση : «Κλήμη, η πατρίδα σε ευγνωμονεί για αυτά που της πρόσφερες».Είχαν περάσει ήδη 32 χρόνια από τότε που διορίστηκα στο Γυμνάσιο Καπαρελλίου, 28 χρόνια υπηρέτησα το Σχολείο ως Καθηγητής και αρκετά χρόνια ως Διευθυντής. Τα υπόλοιπα 4 χρόνια με τη βοήθεια της Κοινωνικής Υπηρεσίας και του Συμβουλίου των Φυλακών Γυναικών στον Ελεώνα Θηβών στήσαμε ένα Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας.
Δεν ξέρω αν η έκφραση του προϊσταμένου μου ήταν τυπική, εντούτοις εμένα με ικανοποίησε βαθύτατα. Ένιωσα ότι δεν πήγαν χαμένες οι «ξάγρυπνες στιγμές» που βίωσα τόσα χρόνια.
Παίρνω μαζί μου τις μνήμες από το Μαθητικό Κέντρο που οργανώσαμε για τους μαθητές στο Καπαρέλλι, με την Ποδηλατική Ομάδα, τις Προβολές Κινηματογράφου, το πινγκ – πονγκ, τα Μαθήματα Φωτογραφίας, τη Δανειστική Βιβλιοθήκη κ.α. Δεν ξεχνώ το Μαθητικό Συνεταιρισμό με τις Καλλιέργειες του ζουμπουλιού, της τριανταφυλλιάς και της γαρυφαλλιάς. Με τα έσοδα από αυτές τις δράσεις καλύψαμε τα έξοδα εξορμήσεων, τον Ξενώνα Καθηγητών για 4 χρόνια, αλλά και την Εφημερίδα « Δρόμος της Νιότης», όπου οι μαθητές εξέφραζαν τις απόψεις τους για τα Δρώμενα.
Πώς να ξεχάσω τις ατέλειωτες Ορειβατικές Εξορμήσεις στον Κιθαιρώνα, όπου «ανακαλύψαμε» μια Βυζαντινή δεξαμενή και κάθε φορά προσπαθούσαμε να την ξεμπαζώσουμε. Τις Περιβαλλοντικές Πρωτοτυπίες με το Εκκολαπτήριο, το Εκτροφείο Πέρδικας και τις Βιοκαλλιέργειες. Τις Περιβαλλοντικές Δράσεις για Ανακύκλωση από τις οποίες θυμάμαι ακόμα απορημένος τις αντιδράσεις των κατοίκων λέγοντάς μου ότι «βάζω τα παιδιά να ασχολούνται με τα σκουπίδια». Τις Δενδροφυτεύσεις στη θέση Κοτρώνι , τις εξορμήσεις σε Περιβαλλοντικά Κέντρα και τα προγράμματα Comenius, όπου συνεργαστήκαμε με σχολεία της νότιας Ιταλίας (Απουλία) και της Ισπανίας στη βόρεια Αφρική (Μελίγια).
Έντονα χαραγμένα στη μνήμη μου τα χρόνια της φυλακής, όπου μέσα από μία διαδικασία εξωτερίκευσης των συναισθημάτων συμπάθειας που ένιωθα για αυτές τις γυναίκες, ανακάλυψα ένα νέο τρόπο διαχείρισης των παραβατικών ανθρώπων. Με αυτόν τον τύπο επικοινωνίας οι κρατούμενες θέλησαν απ’ τη μεριά τους να αλλάξουν πλεύση, να επαναπροσδιορίσουν στόχους, να επανεκτιμήσουν τη ζωή τους, να αρχίζουν να αγαπούν και να ελπίζουν και να μάχονται μέσα στα αδιέξοδα και τις δυσκολίες.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια τους με αυτή την έκφραση ευγνωμοσύνης και αυτή τη βεβαιότητα ότι θα τα καταφέρουν. Θα φυλάω για πάντα τις γραμμένες και τις άγραφες ευχές τους όπως την κάρτα της Στέλλας και της Σαλαζάρ: «Μπορούμε να ξεχάσουμε ο,τι μας έχεις πει κι ο,τι έχεις κάνει για μας, δε θα ξεχάσουμε όμως πως μας έκανες να αισθανθούμε»
Ανεξίτηλες οι στιγμές με τους μαχόμενους συναδέλφους μου που μέσα από συνεργασία κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να αναβαθμίσουμε το επίπεδο συνειδητότητας των μαθητών μας, με κύριο άξονα το «Σκέψου παγκόσμια - Δράσε τοπικά»…
Αγαπητέ προϊστάμενε,
να ξέρεις ότι με έκανες ευτυχή γιατί άκουσα από τα χείλη σου ευχές για ό,τι έκανα, σε αντίθεση με τον πατέρα μου πατέρα Γεώργιο Πυρουνάκη, που ως ανταπόδοση των Αγώνων του για τον Τόπο και την Εκκλησία εισέπραξε μέχρι το τέλος της ζωής του από την Ιεραρχία της Εκκλησίας όχι μόνο ύβρεις αλλά και μικρό Αφορισμό, να απέχει για 2 χρόνια από το Μυστήριο της συμμετοχής του στην Κοινότητα του Χριστού.
Οκτώβρης 2012
Με βαθιά εκτίμηση
Κλήμης Πυρουνάκης.