H Μεγάλη Εβδομάδα ονομάστηκε «Μεγάλη», γιατί Μεγάλα είναι τα γεγονότα τα οποία έγιναν και αναβιώνουμε - ζούμε και εμείς - και μας αξιώνει ο Θεός να τα ζούμε και φέτος. Να πω ότι η Μεγάλη Εβδομάδα είναι ένα ύψος, το οποίο όλοι πρέπει να αγωνιστούμε να πιάσουμε, μια ευκαιρία που δίνει η Εκκλησία για να προσεγγίσουμε πιο πολύ τον Θεό. Να πω ότι είναι ένα ποτάμι με δροσερό καθάριο νερό, στο οποίο πρέπει να σκύψουμε για να πιούμε και να δροσιστούμε. Να ευχαριστήσουμε τον Θεό που είμαστε στη ζωή, που μπορούμε και φέτος να εορτάζουμε και να συμμετέχουμε σε όλα αυτά που θα γίνουν και να πούμε ότι η Μεγάλη Εβδομάδα είναι ένα βίωμα, δεν είναι ούτε θεωρία ούτε τύπος. Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι κάτι μοναδικό μέσα στο εκκλησιαστικό έτος!Συνέχεια...

               Τὶς ἀνοιξιάτικες μέρες σὰν ἐτοῦτη πού γράφω δὲν ξέρω πὼς ἀλλὰ κάτι ὁδηγεῖ τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μου νὰ γράψει, νὰ καταγράψει καὶ νὰ χαράξει ἐπάνω στὸ χαρτί. Εἶναι φορὲς σὰν ἐτοῦτη πού ἐμπνέεσαι ἀπὸ τὴν δημιουργία καὶ θέλεις χωρὶς λόγο νὰ στέκεις μὲ τὸ πρόσωπο μέσα ἀπὸ τὸ τζάμι καὶ νὰ κοιτᾶς, νὰ κοιτᾶς χωρὶς νὰ σκέφτεσαι κάτι συγκεκριμένο. Ἕνα τέτοιο δειλινὸ ἦταν ποὺ ἐμφανίστηκε ὁ ἥρωας τοῦ βιβλίου ποὺ κρατᾶς στὰ χέρια Σου. Ἦρθε ντυμένος στὰ λευκὰ ἐπάνω σέ ἄλογο, μεγαλοπρεπὴς μέν ἀλλὰ καὶ προσιτός, πελώριος ἀλλὰ καὶ τόσο οἰκεῖος. Ὁ ἥρωας ποὺ δὲν ἤθελε οὔτε ἤξερε ὅτι θὰ γίνει ἥρωας. Αὐτὸ τὸ δειλινὸ ποὺ ἔμοιαζε φαινομενικὰ μὲ ὅλα τὰ ἄλλα εἶχε κάτι ἰδιαίτερο, κάτι μοναδικό. Ἕνας ἄνθρωπος  ντυμένος ἁπλά, τράβηξε γιὰ τὸν ἀνήφορο τῆς πόλης καὶ ἔφθασε στὸ πιὸ ψηλό της σημεῖο. Ἀγνάντεψε τὸν τόπο καὶ αὐτός ὁ τόπος εἶναι τόπος φοβερός, μυρίζει μπαρούτι καί μοσχοβολᾶ λιβάνι. Ἔβλεπε, σκεφτόταν λίγο κι ἔκλαιγε καὶ ἐνῶ σκούπιζε τὰ δάκρυά του, συνέχιζε μὲ ἕνα ἀναφιλητὸ τὸ ἀγνάντιο του. Φαινόταν κουρασμένος μὰ εἶχε μία σπίθα δυνατή στὸ διαπεραστικό βλέμμα του. Ἦταν γερασμένος ἀλλὰ ἀκόμα ζωντανὸς καὶ κάπως ἀγανακτισμένος.Συνέχεια...