Βρέστε μου, έναν παπά, που παραιτείται, λέγοντας: "Με θέλανε παπά μονάχα στο ναό, με πετραχήλι, κι όχι κοντά στο λαό. στο σπίτι, στο πεζοδρόμιο, στο εργοστάσιο!" Έναν παπά, που "αφορίστηκε" επειδή αποφάσισε να πάρει μέρος α' ένα πολιτειακό όργανο που θα έκανε έλεγχο στα οικονομικά της εκκλησίας! Έναν παπά σύντροφο για τους εξόριστους, φίλο για τους καλλιτέχνες, ορθόδοξο στην πίστη του κι ανορθόδοξο στην ατέλειωτη προσφορά της αγάπης του. Προστάτη των φτωχών και φύλακα άγγελο των καταπιεσμένων.
Βρέστε μου έναν παπά σύγχρονο, που να επισκέπτεται τις πιο μοντέρνες εκθέσεις ζωγραφικής, να πηγαίνει στα πιο απίθανα και προωθημένα χάπενιγκς των πρωτοποριακών καλλιτεχνών, να διαβάζει τα πιο σύγχρονα πονήματα γύρω απ' την παγκόσμια σκέψη, να ξέρει τη σύγχρονη ποίηση, την ηλεκτρονική μουσική, την ανεικονική ζωγραφική, τα πειράματα της πολύτεχνης και να παρακολουθεί με ανεξάντλητη υπομονή την μάχη του δοκιμαζόμενου Ι7άρη, για επαφή, επικοινωνία, καταξίωση, μόρφωση, δουλεία, ελεύθερο χρόνο. Έναν παπά που να τον τρέμουν οι σκοταδιστές, να τον αγαπούν οι διανοούμενοι, να τον σέβονται οι αθεϊστές και να τον θαυμάζουν οι πολιτικοί αρχηγοί! Έναν παπά, που σαράντα τόσα χρόνια, είναι ουσιαστικά ο άτυπος «αρχιεπίσκοπος», όλων αυτών που από χρονιά έχουν διαρρήξει τις σχέσεις τους με τη σημερινή εκκλησία!
Βρέστε μου έναν παπά, διαδηλωτή, μαχόμενο, επαναστάτη από ράτσα και συνεχεία, που τόσο πολύ αγάπησε ώστε τόσο πολύ μισήθηκε, αλλά και τόσο πολύ λατρεύτηκε απ' τους απλούς ανθρώπους, απ' τους ενορίτες της καλής ελπίδας και τους πιστούς της στοχαστικής επικοινωνίας, απ' τους μοναχικούς και τους μαχόμενους. Έναν παπά που τον κυνήγησαν άγρια, όλες οι χούντες: Απ' αυτή των συνταγματαρχών, μέχρι τις παραεκκλησιαστικές αλλά και τις αρχιερατικές. Έναν παπά, που δεν αρνήθηκε ποτέ την υπογραφή του, τη συμβουλή του, την αυτοθυσία του.
Ένα μαυροντυμένο μαχόμενο μυαλό του 2000 που τόλμησε να προτείνει στους Έλληνες μουσικοσυνθέτες να γράψουν λειτουργίες για μπουζούκι και να παίζονται μέσα στις εκκλησίες! Μην ψάξετε! Δεν θα μου βρείτε!
Από προχτές, δεν είναι πια, ανάμεσα μας. Ο Πάτερ Πυρουνάκης. πέθανε! (Παρακαλώ θερμά, τον υπεύθυνο της ύλης μας, ν' αφήσει στο Πάτερ, το κεφαλαίο. Αυτός τ' άξιζε, στ' αλήθεια, το κεφαλαίο!) Ήταν η τελευταία γέφυρα της τόσο διαψευσμένης μου γενιάς, με την εκκλησία! Ναι, κακά τα ψέματα! Μέσα στην εξεγερμένη μας, αγριεμένη αμφισβήτηση στη δεκαετία 60-70, ο Πάτερ Πυρουνάκης, ήταν ο μόνος που μπορούσε (είχε το δικαίωμα!) να μας πείσει να πάμε στην ανάσταση, στον επιτάφιο, στα δώδεκα ευαγγέλια! Γιατί ήταν ο μόνος επίσης, που πίσω απ' την ανάσταση του Χριστού, έβλεπε την ανάσταση του λαού!
Αληθινοί χριστιανοί, αυτού του τόπου, συλλυπητήρια! Χάθηκε ένα μεγάλο στέλεχος της ορθοδοξίας! Κι όσο βαθύ είναι το ρήγμα απ' το θάνατο του, τόσο μεγάλη είναι η πόρτα που άνοιξαν οι χριστέμποροι προβοκάτορες της ορθοδοξίας για να αλώσουν την πίστη σας! (Ακόμα να δώσουνε λογαριασμό για τα 200 εκατομμύρια της εμπορίας του "Άξιον Εστί" κι ούτε θα δώσουνε ποτέ!)
Πάτερ Πυρουνάκη, ασκητή, ποιητή, μαχητή, αστεροκυνηγέ, σαρανταπληγιασμένε κι απροσκύνητε. ταπεινέ πρωτοπρεσβύτερε και περήφανε πιστεξεγέρτη, εκεί που πας, δεν υπάρχουν "επιτίμια".
Στις ατέρμονες κοιλάδες του συμπαντικού τοπίου να διαχέεται η γενναία σου ψυχή, το σκοτάδι δεν υπάρχει, ούτε καν σαν κρυμμένο φως! Εκεί είναι όλα φωτεινά! Όπως υπήρξες κι εσύ, σ' όλη τη μαχόμενη ζωή σου! Καλοτάξιδος,
Πατέρα!
Κι όσο για κείνους που σε "αφόρισαν", Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι, τι ποιούσι!
Δημοσιεύτηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Τετάρτη 18 Μαΐου 1988
Στην συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννηση του πατρός Γεώργιου Πυρουνάκη